Bas Viola Da Braccio
İlk çello tam olarak ne zaman yaratıldığını kimse bilmiyor. Bununla birlikte, enstrümanın yazılı olarak ilk kullanımına dayanarak, 16. yüzyılın başında kullanıldığını biliyoruz.
İlk başta enstrümana bass viola da braccio (“kol için viyola”) denildiği anlaşılıyor. Adından da anlaşılacağı gibi, bu, daha düşük bir ses perdesinde çalabilen bir viola da braccio (kemanın atalarından biri) idi.
Çello eğitimi hakkında ayrıntılı bilgi için Buraya Tıklayın..
Çello Tarihi
Çello yapısının yıllar içinde nasıl değişti
17. yüzyılın ilk yarısına kadar çellolarda belirli sayıda tel yoktu ve üç ila beş telli enstrümanlar çeşitli akortlarda çalındı.
Bununla birlikte, 17. yüzyılın ilk yarısında, İtalya’daki çellolar genellikle C-G-d-a’ya ayarlanmış dört telli enstrümanlardı ve bu yavaş yavaş diğer ülkelere de yayıldı. 18. yüzyıldan itibaren parmak tahtaları giderek uzadı, köprülerin ve yayların şekilleri değiştirildi ve bu enstrümanların daha yüksek sesle çalınması için daha ayrıntılı değişiklikler yapıldı. 19. yüzyılın ikinci yarısına gelindiğinde, çelloların uç pimleri genellikle üzerinde desteklendi (o zamana kadar dizler arasında tutuldu ve bir viola da gamba gibi çalındı). Çelik (veya naylon) teller, 20. yüzyılın başlarında yaygın olarak kullanıldı ve o zamana kadar kullanılan bağırsak tellerinin yerini aldı.
Çello Yakınları
18. yüzyılın başında, çellolar çeşitli şekillerde bulunuyordu. Bugün bile ünlü olan bir örneği ise “viyolonsel pikolo (küçük çello)” dur. Bu enstrümanlar bir çellodan biraz daha küçüktür ve üst ses perdesini genişletmek için beş telle dizilmiş olanlar bile vardır. J.S. Bach bestelerinde viyolonsel pikolonu kullanmasıyla tanınır.
“Solo Viyolonsel Süiti No. 6 in D Major”, beş telli bir enstrümanın kullanımını belirtir ve muhtemelen bir viyolonsel pikolonun bu parçayı çalacağını varsaymıştır. Bach ayrıca viyolonsel pikolonunu olarak bilinen bazı kilise kantataları da besteledi. Bugün bile bazı orkestra şefleri, müziği duyulması gerektiği gibi yeniden inşa etmek amacıyla bu parçaları çalmak için viyolonsel pikkolları kullanıyor. Dikkate değer bir örnek Anner Bijlsma’dır.